Birth of Tragedy'den son yayınlanan Prelude to a Philosophy of the Future'a kadar tüm yazılarımda ortak ve ayırt edici bir şey olduğu söylendi . Hepsinin, dikkatsiz kuşlar için tuzaklar ve ağlar ve alışılagelmiş değerlendirmelerin ve değerli geleneklerin tersine çevrilmesi için neredeyse sürekli bilinçsiz bir talep içerdiği söylendi. Ne? Her şey sadece -insan- fazlasıyla insanca mı? İnsanlar yazılarımı bu iç çekişle bırakıyorlar, ahlâkın kendisine karşı belli bir korku ve güvensizlik duyuyorlar, gerçekten de en kötü şeylerin savunucusu olmaya teşvik ediliyorlar: belki de sadece en çok aşağılananlar olarak ? Yazılarıma bir şüphe ve özellikle küçümseme okulu, daha mutlu bir şekilde, aynı zamanda bir cesaret ve hatta cüretkarlık okulu denildi.
